Odc. 59: Czas zmian

Kasica18: I jak z Twoim Hot Adommy?:)

Rogo: sceny z rodzicami jeszcze się pojawią. Przekazanie drinka z ust do ust to właśnie inspiracja opowiadaniem Sasu ;) Kris miał rację, to była prowokacja.

Nell: Śpij czasami dziewczyno :D :)

Renia: O, kolejna zwolenniczka wplatania Krisa w wątki :D cieszy mnie to :) zdjęcie pierścionka pokażę, gdy tylko znajdę chwilę, żeby go jakoś zwizualizować.

Mama: cieszę się, że nadal z Nami jesteś :) będę trzymać kciuki za maturę, niedawno przez to przechodziłam ;)

Czas zmian

Do kuchni wszedł Tommy. Przetarł zmęczone oczy i uśmiechnął się w stronę Adama.

- Muszę kończyć – Rzekł do telefonu Lambert i wsunął urządzenie do kieszeni. Był wyraźnie rozdrażniony.

Ratliff sięgnął po butelkę wody i przycisnął ją do torsu. Podszedł do bruneta i ufnie wtulił się w jego klatkę piersiową.

- Jak spa… - Nim zdążył zadać pytanie, stało się coś, czego nigdy by nie przewidział. Wokalista odtrącił go. Odsunął się, jakby miał do czynienia z trędowatym.

- Mógłbyś się w końcu zająć czymś pożytecznym? – Adam poszedł do przedpokoju, by włożyć buty – Ciągle się opierdalasz.

Blondyn zmrużył oczy, zastanawiając się, czy aby na pewno się już obudził. Przechylił głowę i odkręcił butelkę wody, którą trzymał w dłoniach. Podszedł do Lamberta i oparł się o framugę.

- Coś się stało? – Spytał łagodnie.

- Jestem spóźniony na wywiad – Odparł Adam, zarzucając płaszcz na plecy.

Tommy zmierzył go wzrokiem – Przecież do końca przyszłego tygodnia masz wolne.

Wokalista nie odpowiedział. Wyszedł z mieszkania i zamknął za sobą drzwi. Ratliff nadal wpatrywał się w nie; usiadł na krześle i zaczął zastanawiać się, co jest nie tak.

Usłyszał swój telefon. Poderwał się i pobiegł do salonu, by znaleźć komórkę.

- Tak?

- Tommy Joe? – Rozbrzmiał męski głos – Potwierdza pan dzisiejsze spotkanie o godzinie czternastej?

Blondyn zacisnął palce na szklance, która wpadła mu w ręce – Będę na pewno.

- W takim razie do zobaczenia.

***

Adam zadzwonił do drzwi niedużego, uroczego domku na końcu ulicy sąsiedniego miasta. Kilka chwil później otworzyła mu niższa od niego, młoda kobieta.

- Wejdź – Rzekła Brooke, szerzej otwierając drzwi – Chodź do kuchni, zrobię ci herbaty.

Po chwili znaleźli się w chłodnym pomieszczeniu. Wzrok Lamberta zlustrował jedną z półek, na której stał rząd drogich alkoholi. Podszedł, sięgnął po do połowy pełną butelkę wódki i wziął kilka łyków, które spowodowały w jego gardle istny żar.

- Adam, do jasnej cholery! – Wrzasnęła tancerka – Opanuj się!

- Chciałbym! – Odparł równie głośno.

- Nie podnoś na mnie głosu! – Przekrzyczała go, próbując doprowadzić do porządku – Usiądź.

Lambert złagodniał; zajął miejsce przy stole i oparł łokcie o blat.

- Zaczęło się – Powiedział na tyle cicho, że Brooke ledwo usłyszała wypowiedziane słowa. Usiadła obok w niemal tej samej pozycji co jej przyjaciel.

- To znaczy? – Spytała, patrząc w stronę twarzy Adama.

- Budzę się nad ranem. Nie pamiętam swoich snów.

- To o niczym nie świadczy…

- Zaatakowałem Tommy’ego.

Brooke otworzyła szerzej oczy – Zrobiłeś mu krzywdę?

- Nie – Westchnął i uniósł wzrok – Poczułem wściekłość, gdy tylko go zobaczyłem. Bez powodu. Wcześniej było kilka kłótni, więc mogłem sobie to tłumaczyć zdenerwowaniem. Tym razem wszedł do kuchni, gdy skończyłem z tobą rozmawiać. Odepchnąłem go, gdy chciał się do mnie przytulić, rozumiesz to?

- Adam, to nie twoja wina…

- A czyja? Jeśli go skrzywdzę, odejdzie.

- Dlatego powinieneś powiedzieć mu prawdę – Spojrzała w niebieskie oczy przyjaciela – On w końcu się domyśli. Myślisz, że nie będzie zadawał ci pytań po tym jak wrócisz do domu?

Wzruszył ramionami – Brooke, on nie jest wystarczająco silny. Gdybym nie ja, już dawno siedziałby na oddziale zamkniętym w pokoju bez klamek.

Wendle uniosła brwi – Zawdzięczasz sobie zbyt wiele. Nim się z nim związałeś, dobrze sobie radził. Wiele już przeszedł.

- Dlatego nie chcę go pogrążać. Dopiero uwolnił się od tej całej chorej sytuacji z Paulą…

- Nie szukaj sobie wymówek, Lambert – Położyła dłoń na jego ramieniu skrytym pod materiałem czarnej koszuli.

Czarnowłosy westchnął i wstał, by wyłączyć gaz. Zalał obie torebki herbaty wrzątkiem i odstawił czajnik.

- Pojedźmy do mnie. Jego i tak nie ma, pojechał na rozmowę z zespołem i managementem do Raviego.

***

Tommy znalazł się na miejscu przed czasem. Korzystając z ładnej pogody, postanowił zaczekać przed budynkiem. Odpalił papierosa, zaciągając się ostrym dymem. Gęste chmury leniwie przesuwały się pod sklepieniem błękitnego nieba. Kucnął obok drzwi wejściowych i spojrzał na wyświetlacz telefonu; zero wiadomości i nieodebranych połączeń. Nagle w jego głowie zaświtała myśl; wczorajsze zbliżenie z Krisem. Pewnie o to Adam ma taki żal; jest po prostu zły i zazdrosny. Chociaż jaki miałoby to sens, skoro sam się na to godził i zaaranżował całe zajście?

Tommy wystukał na klawiaturze telefonu „chodzi o wczorajszą noc? Wiesz, że to nic nie znaczyło. Odezwij się, proszę” po czym wysłał wiadomość do Adama. Dostarczono o 13:47.

- A my to się chyba znamy – Usłyszał męski głos. Uniósł wzrok.

- Isaac? – Spomiędzy warg Ratliffa wyrwał się szept pełen zaskoczenia. Chłopak wstał – Przyszedłem na próbę do Raviego.

Carpenter roześmiał się – Na bas?

Blondyn pokręcił głową – Elektryczna. Zaraz… - Spojrzał w oczy chłopaka.

- Tak, ja mam dziś przesłuchanie na miejsce perkusisty – Rzekł z szerokim uśmiechem na twarzy.

Tommy rozchylił wargi, wpatrując się w mężczyznę. Miałem uwolnić się od zespołu Lamberta, a teraz trafiam z jego muzykiem do innej grupy. Na blisko dwadzieścia tysięcy amatorskich bandów w samych Stanach, musieliśmy trafić akurat do tej samej grupy. I to w dodatku z Isaaciem. Kurwa.

- Czemu milczysz? – Spytał brunet, rozpinając kurtkę – Wejdźmy do środka.

Blondyn kiwnął głową i podążył za mężczyzną. Przeklinał w myślach cały ten dzień. Pragnął jedynie wziąć dobę w hotelu na przedmieściach, by odpocząć od wszystkich ludzi i sytuacji, w jakie został zamieszany. Z przemyśleń wyrwał go dźwięk obcego, męskiego głosu.  Naprzeciw nim wyszedł wysoki, chudy mężczyzna, którego czarne włosy leżały rozrzucone na ramionach i plecach.

- Chodźcie i pokażcie na co was stać, chłopcy – Rzekł, witając się z muzykami uściskiem dłoni.

Przekroczyli próg sali prób. Tommy rozejrzał się w poszukiwaniu odpowiedniego sprzętu. Wybrał jeden z Fenderów ustawionych pod ścianą i usiadł, opierając gitarę o kolano. Czuł pod palcami gładką, lakierowaną powierzchnię korpusu; przyjemne mrowienie w opuszkach przybrało na sile.

- Tak szybko przechodzisz do rzeczy? – Spytał Ravi, gdy reszta członków zespołu wychyliła się zza jego ramienia.

- Riff, solo, akord, wybrany utwór? – Spytał, bawiąc się przypadkowymi dźwiękami. Nigdy nie lubił oficjalnych rozmów, a w obecnej sytuacji nie silił się nawet na udawaną grzeczność.

- Zagraj, co chcesz – Rzekł z uśmiechem – Menadżer cię chwalił, pokaż na ile cię stać.

Ratliff nie odpowiedział. Miał świadomość, że jego umiejętności wykraczają poza standardy, jakich wymagano od gitarzystów w tego typu zespołach. Rozpoczął od solówki z Music Again. Oczyma wyobraźni ujrzał Adama. Dzisiejsze zajście w kuchni. Odepchnięcie.

- Wow, Tommy – Rzekł Ravi, z aprobatą kiwając głową – Nieźle, naprawdę nieźle.

- Wiem – Odparł Ratliff, odkładając gitarę. Było mu wszystko jedno; przewiesił torbę przez ramię i wstał.

- Tylko tyle? Liczyłem na co najmniej trzy kawałki, nie półminutowy teaser czegoś, co słyszę pierwszy raz w życiu.

Basista wzruszył ramionami – Zaproś mnie na próbę całego składu. Granie wyuczonych kawałków to zabawa dla dzieciaków.

- Strasznie zuchwały jesteś – Zauważył Ravi i poklepał Tommy’ego po plecach, odwracając się do reszty – Chcę tego chłopaka. Urodzony rockman. Pewnie życie też wiedziesz kolorowe, co? – Wyszczerzył się, ukazując rząd białych zębów.

Uśmiechnął się pod nosem i odwrócił wzrok.

- Wódka, kobiety, muzyka?

- Poza punktem drugim. Jestem pedałem – Rzekł, czując jak kumuluje się w nim złość. To Adam wprowadził go w ten świat, a teraz brutalnie odsunął go od siebie, pozostawiając samemu sobie. Bez jawnego powodu.

- Okej, nie ma sprawy – Rzekł Ravi – To twoja prywatna sprawa. Masz talent, chcę cię mieć w moim zespole, ale najpierw zagrasz z nami w Nowym Jorku. Jeśli potrafisz improwizować, podsunę ci papiery pod nos w garderobie po pierwszym występie.

Tommy uśmiechnął się nieznacznie i spojrzał na Isaaca – Zostanę z wami, jeśli przyjmiecie także jego.

Nie rozumiał swoich zachowań. Choć uciekał od bruneta, niewidzialna siła raz po raz przyciągała go ku jego osobie. Cóż, z przeznaczeniem nie da się wygrać. Nie warto nawet podejmować tej nierównej walki.

- W takim razie sprawdźmy także tego chłopaka. Siadaj za talerzami – Rzekł wokalista, wskazując brunetowi pełny zestaw bębnów.

***

- Co za zbieg okoliczności – Uśmiechnął się Isaac, biorąc do ręki szklankę wody – Pewnie pierwszy koncert zagramy wspólnie prędzej u Raviego niż u Adama – Dodał, siadając na kanapie obok blondyna. Jego mieszkanie, mimo że skromniejsze, posiadało urok, zdawało się być ostoją spokoju.

Tommy nie odzywał się; oczy tępo wpatrywały się we wzorzysty dywan.

- Ravi wydaje się być w porządku – Rzekł, odwracając głowę w bok. Spojrzał na Isaaca. Spuścił wzrok, wpatrując się w szczupłe dłonie perkusisty. Zastanawiał się skąd mężczyzna bierze siłę na granie długich koncertów przy tak wątłej sylwetce.

Po chwili obie dłonie – Tommy’ego oraz Isaaca złączyły się; Carpenter spojrzał w stronę Ratliffa, który nie miał odwagi unieść wzroku. Zacisnął palce i zmrużył oczy, przytulając się do muzyka. Objął go i westchnął cicho. Nie rozumiał czemu to robi; czuł niewytłumaczalną potrzebę bliskości z tym człowiekiem. Choć był w jego oczach atrakcyjny, nie czuł potrzeby smakowania jego ust. Przeżywania z jego ciałem największych uniesień. Teraz, gdy czuł samą obecność, wsłuchiwał się w spokojne tempo oddechu, wiedział, że nie potrzebuje niczego więcej. Niczego, poza wrażliwością Adama, której tego poranka zabrakło.

- Zrobić ci herbaty? – Rozbrzmiał głos perkusisty – Potrzebujesz czegoś? – Spytał nieco speszony.

Tommy uniósł głowę i spojrzał w ciemnoszare oczy. W czarnych, perłowych źrenicach widział swoje odbicie. Szczupłe palce basisty splotły się na karku Isaaca, który coraz bardziej zdezorientowany zamarł w bezruchu.

- Znasz to uczucie, gdy pewnie stąpasz po gruncie, wkraczasz na most i nagle zaczynają mijać cię samochody? Czujesz to drżenie pod stopami, chwytasz się barierki, za którą znajduje się przepaść w rwącą rzekę. Masz do wyboru, iść dalej mimo strachu bądź sko…

- Idź do przodu – Przerwał mu głos Isaaca. Mężczyzna od razu odgadnął tę aluzję.

Tommy czekał na te słowa; musiał mieć pewność, że jeśli przepadnie w czarną otchłań przeznaczenia, czyjaś ręka wyswobodzi go z cierniowego kokonu samotności.

***

Doskonały skład jakościowy i średnia mineralizacja stanowią o jej wyjątkowych walorach smakowych.

Brooke wyłączyła telewizor, po dłuższej chwili wpatrywania się w reklamy. Zastukała palcami w pilot i zerknęła w stronę Adama.

- Jeśli chcesz, zostanę na noc.

- To nie będzie konieczne – Odparł Lambert, podpierając czoło o dłonie. Chwilę później rozbrzmiał dźwięk dzwonka do drzwi. Adam podniósł się energicznie i ruszył w stronę przedpokoju. Nacisnął klamkę; ujrzał obcego mężczyznę w kurierskim uniformie. Trzymał paczkę zaklejoną szarym papierem.

- Przesyłka, proszę potwierdzić odbiór – Rzekł rudy chłopak, podając Adamowi długopis. Wokalista złożył podpis – Dziękuję – Rzekł automatycznie i przejął pakunek z rąk dostarczyciela. Powoli zamknął drzwi i udał się do salonu. Brooke skupiła uwagę na niewielkim pakunku, skrytym w dłoniach przyjaciela. Podeszła do niego.

- Nadawca z Amsterdamu? – Spytała – Adam… - Szepnęła – Otwórz, pokaż go, szybko.

Lambert zaczął powoli ściągać szary papier z kwadratowej kostki. Jego oczom ukazało się białe, błyszczące opakowanie, na którym widniało purpurowe logo jubilera. Drżącymi palcami otworzył je ostrożnie, by dotrzeć do białego, miniaturowego, pokrytego zamszem pudełeczka. Serce w jego piersi biło jak oszalałe; uniósł górną część.

- Dzieło… - Usłyszał głos Brooke, która wpatrywała się w pierścionek niczym w fantastyczny, zaczarowany artefakt – Wygląda niezwykle szlachetnie. Nie spodziewałam się tak dobrej roboty.

Adam usiadł w milczeniu i położył ostrożnie biżuterię na środku dłoni. Na jego twarzy pojawił się niekontrolowany uśmiech; ten mały przedmiot miał odmienić jego życie. Ich życie.

- Kiedy planujesz się oświadczyć? – Spytała tancerka, zajmując miejsce obok przyjaciela. Uśmiechnęła się promieniście. Zapadło długie milczenie.

Lambert zacisnął pierścionek w dłoni, zbliżył obie ręce do twarzy. Westchnął cicho, próbując zebrać myśli.

- Po tym wszystkim. Po wszystkim, jeśli będzie jeszcze okazja.

- Ale… - Spojrzała z rozczarowaniem – Czemu nadal zwlekasz?

- Wiesz Brooke… - Zacisnął wargi, walcząc z drżeniem swojego głosu – On ma dopiero trzydzieści lat. Jeśli przyjmie oświadczyny, zacznie zastanawiać się nad ślubem. To naturalne.

- Przecież o to chodzi…

- Nie chcę uczynić go wdowcem – Uciął, a cała rozmowa zamarła.

Wymowne milczenie z obu stron było potwierdzeniem obaw Adama.