Odc. 30: Śledztwo

Witajcie gołąbeczki :) Baaardzo, bardzo dziękuję Wam za wszystkie komentarze, są dla mnie naprawdę ważne. To niesamowite mieć świadomość, że nadal ze mną jesteście.

 Widziałam, że pojawiła się nowa komentująca osoba, serdecznie witamy :)

Jednocześnie chciałabym Was zaprosić na jutrzejszy odcinek Bariery Zmysłów, tym razem pisany przeze mnie. (www.bariera-zmyslow.blog.onet.pl)

Śledztwo

- Karaoke! – Padło hasło, na które wszyscy zareagowali entuzjastycznym okrzykiem. To z pewnością najlepsza rozrywka do obserwowania, najgorsza do brania w niej udziału - zwłaszcza gdy umiejętności wokalne sprowadzają się do nucenia pod prysznicem.

- Adam, lecisz na pierwszy ogień! – Zaśmiał się Tommy i poklepał wokalistę po plecach, usuwając się w cień

- Hej, zostawiasz mnie? Taki z ciebie facet? – Rzekł pretensjonalnie Lambert, lecz mimowolnie uśmiechnął się do zadowolonego blondyna, który znalazł sobie miejsce między tancerzami. Adam przeniósł wzrok na Pittmana, który nieśmiało wcisnął ręce w kieszenie starych jeansów

- Na mnie nie patrz, ja nie śpiewam – Mruknął mężczyzna i sięgnął po swojego drinka

- Monte! Monte! Monte! – Rozległ się wiwat i klaskanie, nawołujące gitarzystę do podjęcia duetu z Lambertem, który wiedział, że wygraną ma już w kieszeni. Kiedy rozbrzmiał wysoki ton przypominający dźwięk dzwonka, muzycy spojrzeli na ekran; po chwili został wyświetlony tytuł piosenki do zaśpiewania.

- Co?! To jakaś kpina! – Oburzył się Adam i opuścił dłoń, w której trzymał czarny mikrofon

- Sorry, ja tego nie znam – Zaświergotał Monte i zaczął schodzić ze sceny

- Boże, to moja piosenka! – Krzyknął Tommy, który dopiero zorientował się, że na dużym ekranie widnieje „Enrique Iglesias - Tonight”. Cała sala wybuchnęła niekontrolowanym śmiechem w chwili, gdy basista pędził na scenę i po drodze potknął się o grube, niebieskie kable. Adam otworzył szeroko oczy

- Nie żartuj sobie ze mnie. Kiedy Manson się o tym dowie, rzuci karierę. Nie Tommy, nie zaśpiewasz tego – Mówił Adam, lecz Ratliff sięgnął już po swój mikrofon i uderzał dłonią w udo wybijając rytm pierwszych sekund piosenki. Adam uderzył dłonią w czoło, gdy usłyszał głośny śmiech wszystkich zgromadzonych gości.

W pomieszczeniu panował niebezpieczny półmrok; powietrze szare było od gęstego papierosowego dymu. Tommy powolnym krokiem zbliżył się do Adama, spojrzał w niebieskie oczy i przesunął dłonią po klatce piersiowej wokalisty. Nacisnął paznokciami na jego klatkę piersiową, która zapadła się pod wpływem długiego wydechu

Wiem, że mnie pragniesz

I myślę, że to oczywiste, że ja ciebie też,

Znieśmy tę blokadę między nami

Adam spojrzał na niego i zaczął się uśmiechać, widząc bezgraniczną radość w oczach blondyna. Każde słowo wypływające z jego ust brzmiało intrygująco i zachęcająco. Był mistrzem manipulacji.

Cholera, jak ja lubię sposób, w jaki się poruszasz

Więc chodź tu do mnie

Ponieważ wiem, na co masz ochotę.

Blondyn złapał Adama za kark i musnął czubkiem nosa policzek wokalisty, następnie chwycił zębami jego dolną wargę i złagodził ból dotykiem ciepłego, wilgotnego języka. Serce w piersi Lamberta na moment się zatrzymało; nie wiedział co wstąpiło w młodego blondyna, lecz podobało mu się to. Zawiesił dłonie na jego biodrach, czując jak nieznacznie, a mimo wszystko bardzo seksownie się kołyszą. Powoli wsunął palce pod cienki materiał koszulki i zacisnął palce na skórze basisty. W ogóle nie myślał o śpiewaniu; ten uroczy dzieciak wiedział jak wypełnić sobą głowę Adama w przeciągu kilku chwil. Z jednej strony Lambert wiedział, że ma kontrolę nad drobnym ciałem blondyna, z drugiej nie wiedział czego może się po nim spodziewać.

Masz takie ciało,

Że chcę dostać się na parkiet tylko po to,

By patrzeć jak tańczysz.

Tommy pchnął Adama na skórzaną kanapę stojącą tuż za nim. Jego wzrok był przenikliwy, brązowe oczy błyszczały w świetle białego reflektoru. Lambert rozchylił drżące wargi, a delikatny uśmiech nie schodził z jego twarzy. Podobał mu się sposób, w jaki Tommy go wabił. Blondyn złapał Adama za czarne włosy i gwałtownie przyciągnął jego twarz do swoich bioder, następnie delikatnie ujął go za podbródek, a jego twarz skierował ku górze, by spojrzeć w niebieskie tęczówki. Całkowicie zdominował wokalistę, co było dla Lamberta nowym doświadczeniem.

Proszę, wybacz mi, nie chciałem być niegrzeczny,

Ale tej nocy będę cię kochał,

Ty wiesz, tej nocy będę cię kochał.

Tommy nie zamierzał przestać; padł na kolana tuż przed Adamem, drobinki kurzu uniosły się w powietrze. Przesunął dłońmi i mikrofonem wzdłuż jego ud i zarzucił jasną grzywką, która powoli spływała na smukłą twarz. Jego oczy powoli znikały za jasnymi kosmykami włosów, przesiąkniętymi zapachem alkoholu i papierosów. Ostrożnie wspinał się ku Adamowi opierając dłonie o jego uda, prężąc się przy tym i spoglądając prowokująco w jego zaciekawione oczy. W pewnym momencie Lambert poczuł, że traci kontrolę nad zaistniałą sytuacją. Choć chciał traktować tę chwilę jako zabawę, nie potrafił pohamować myśli, które wybiegały aż na tyły tego lokalu. Tommy przeciągnął językiem po swoich wargach i spoczął na kolanach Adama, a gdy piosenka dobiegła końca, roześmiał się głośno.

Muzycy i tancerze zaczęli gwizdać, śmiać się i żartobliwie komentować występ Ratliffa. Adam patrzył w jego oczy z pewną dozą niedowierzania i odetchnął głośno.

- Gorący z ciebie kociak, Pretty Kitty – Rzekł Adam i przesunął dłonią po plecach basisty, który odłożył czarny mikrofon na szafkę stojącą tuż przy kanapie

- Tej nocy będę cię kochał – Zanucił cicho Tommy, zaśmiał się i zszedł z kolan mężczyzny. Podał mu dłoń – Napiłbym się.

- To ty jesteś całkowicie trzeźwy?! – Zdziwił się Lambert, jednak po chwili dodał – Prawidłowo. Bierzesz lekarstwa.

Tak naprawdę wiedział, że Tommy przyjął już trochę procentów. W pewnym momencie blondyn ruszył w stronę lady. Po drodze zachwiał się i chwycił stojący obok wieszak.

Na scenę odważnie wkroczył Monte – Savage Garden, teraz ja śpiewam! – Chwycił mikrofon i uginał kolana w rytm uderzeń perkusji. Brooke i Sasha leżały na kanapie i śmiały się z widoku masywnego, poważnego muzyka, który sprofanował największy hit grupy, próbował tańczyć, a każdy jego ruch wywoływał jeszcze większą falę śmiechu ze strony zespołu.

Adam zajął miejsce na wysokim, barowym krześle tuż obok Tommy’ego. Zarysował palcem krawędź szklanki pełnej bezbarwnego trunku. W pewnym momencie spojrzał na scenę i jęknął

- Boże, nigdy więcej nie dopuszczę go do chórków.

Ratliff zaśmiał się do siebie i wziął łyk zimnego napoju, który zwilżył jego suche gardło – Mogło być gorzej.

- MONTE! – Wrzasnął Adam, a jego głos przeciął panujący hałas – Odejdź od mikrofonu! – Krzyknął, lecz Pittman wyśmiał go, odwrócił się i nadal podrygiwał w rytm muzyki.

Lambert pokręcił głową i oparł ją o ręce leżące na blacie. Ziewnął przeciągle; zegar wskazywał już godzinę trzecią nad ranem. Ratliff pogłaskał plecy wokalisty i pochylił się nad jego uchem

- Posiadam bilet do świata, do którego będziemy należeć… - Wyśpiewał wprost do jego ucha ciepłym głosem.

Adam po chwili podniósł głowę i spojrzał w oczy blondyna. Po raz pierwszy były one pełne spokoju, radości - jakby Ratliffa opuścił zły duch. Tej nocy wzniesiono blisko osiem toastów za zdrowie i wieczną miłość.

***

To miejsce z pewnością należało do tych, które chce się odwiedzać jak najrzadziej. Blade, błękitne ściany, ciemne metalowe kraty, stare biurka z dębowego drzewa sprawiały, że stary komisariat nie sprawiał pozytywnego wrażenia.

Niska blondynka otworzyła drzwi na końcu korytarza, gdzie znajdowała się wraz z parą mężczyzn – Detektyw zaraz do panów przyjdzie – Rzekła i wpuściła Adama oraz Tommy’ego do małego gabinetu. Zamknęła drzwi, pozostawiając ich sam na sam z ciszą.

- Powinniśmy wynająć prywatnego detektywa. Nie wiem czy ten gość nam pomoże – Rzekł Adam i usiadł przy dużym stole. Uderzał palcami w drewniany blat i zapatrzył się w wystający na brzegu gwóźdź. Tommy stanął tuż za nim, oparł ręce o ramiona Lamberta i pochylił się ostrożnie

- Mam wrażenie, że przejmujesz się tym bardziej niż ja – Rzekł do jego ucha i ucałował ciepły policzek wokalisty

Nim Adam zdążył odpowiedzieć, drzwi gwałtownie się otworzyły. Stanął w nich wychudzony, wysoki mężczyzna. Wąsy i zarost dodawały mu lat, ciemny znoszony garnitur był co najmniej o dwa rozmiary za duży.

- Witam, nazywam się John Poster. Musimy przeprowadzić wstępny wywiad z panem… – Zawiesił głos i zerknął w plik dokumentów – …Ratliffem.

Adam wskazał na szczupłego blondyna, który skinął głową – To ja.

Detektyw uniósł wzrok – Czy ma pan wrogów, kogoś, kto mógłby panu zaszkodzić? – Spytał i wyjął z kieszeni paczkę Chesterfieldów. Usiadł po drugiej stronie stołu i chrząknął ciężko.

Tommy wzruszył ramionami – Chyba nie. Nie.

- Proszę się zastanowić – Rzekł niewzruszonym tonem i przesunął opuszkiem palca po jednej z kartek. Zmrużył oczy, by rozczytać drobne pismo, które opisywało zajście podczas niefortunnego koncertu.

Basista założył ręce na piersi i dłuższą chwilę wpatrywał się w poszarzały sufit – Moja była dziewczyna – Mruknął – I mój brat. Właściwie to jeszcze dziewczyna z zespołu.

- Faktycznie, nie ma pan wrogów – rzekł z ironią detektyw i zaciągnął się papierosowym dymem, który stopniowo wypełniał całe ciasne pomieszczenie. Adam miał ochotę złapać Ratliffa za nadgarstek i w mgnieniu oka opuścić ten gabinet, lecz w ostatniej chwili powstrzymał się.

- I antyfani – Dodał Tommy, pocierając dłońmi swoje nagie ramiona.

Detektyw John nie odrywając wzroku od papierów zaczął mówić – Wykluczam ostatnią możliwość już na początku. W tym zespole najbardziej kontrowersyjną postacią jest pan Adam – Rzekł, unosząc bystry wzrok – W chwili, gdy padły strzały, Adam znajdował się co najmniej piętnaście metrów dalej. Nie ma mowy o pomyłce czy nietrafieniu, bo broń, której użył sprawca jest bardzo precyzyjna. Trzeba dodać, że ze wstępnej analizy pocisku, możemy ocenić rodzaj broni. Zakładam, że to jakaś Beretta, codziennie sprzedaje się kilkaset sztuk tych pistoletów na całym świecie. Wymaga jednak zezwolenia prawnego, weźmiemy to pod uwagę w dalszym postępowaniu.

- To niemożliwe, by ktoś przemycił broń. Przy wejściu na koncert są ustawione bramki. Nie ma mowy o wniesieniu scyzoryka, co dopiero pistoletu – Rzekł Adam i oparł łokcie o blat drewnianego stołu.

Detektyw uśmiechnął się pod nosem i zgasił niedopałek papierosa w kryształowej popielnicy – To już wiem. Po przesłuchaniu świadków, wywiadzie z opieką medyczną i menadżerem wnioskuję, że są dwie możliwości.

- Jakie? – Spytał Tommy, który zajął miejsce obok Adama. Stare krzesło groźnie skrzypnęło.

John zmierzył wzrokiem obu mężczyzn – Sprawca musiał być w zmowie z ochroną, bądź druga opcja.

Serce w piersi Tommy’ego na moment się zatrzymało. Spodziewał się jakie słowa zaraz padną.

- Sprawca w tej sprawie jest pośrednio związany z waszym zespołem – Rzekł i chwycił w dłoń srebrny długopis, którym złożył podpis w dolnym rogu kartki.

Adam wziął głęboki wdech i zacisnął dłonie w pięści. Tommy spojrzał przez okno; sprawdziła się jego największa obawa.

- Na razie nie mogę nic więcej panom powiedzieć. Proszę nie stawiać obciążających zarzutów, bo nie mamy żadnych dowodów. Będziemy informować o przebiegu sprawy, z pewnością jeszcze będziemy potrzebowali pomocy pana Ratliffa. To dopiero początek postępowania, musimy zachować cierpliwość.

Adam bez zastanowienia opuścił pomieszczenie i trzasnął drzwiami. Basista wybiegł zaraz za nim i chwycił go mocno za ramię

- Czekaj! – Rzekł próbując nadążyć za Lambertem, który szedł wzdłuż korytarza

- Mam tego dosyć. Rozumiesz? Ona chciała cię zabić! – Z jego gardła wyrwał się krzyk, który sprawił, że kilka osób obejrzało się za parą muzyków

- Adam, co ty pieprzysz, nie ma żadnych dowodów! – Krzyknął Tommy i wybiegł za Lambertem, który opuścił komisariat i szedł wzdłuż jednej z głównych ulic dużego miasta

- Wychrzanię ją z zespołu jeszcze dziś. Jak to nie ma dowodów?! – Zatrzymał się tuż przed basistą – Sprawa jest jasna, tylko kretyn by się wahał! – Krzyknął, nie zważając na paparazzich, którzy włączali swoje aparaty

- W takim razie nazywasz mnie kretynem?! – Odparł Tommy, który czuł jak krew gwałtownie uderza w jego skronie

Adam parsknął śmiechem – Nie bądź naiwny. Proszę cię, nie mów, że wierzysz w niewinność Camili, bo chyba cię wyśmieję.

Ratliff zaczął tracić nerwy – Nie znasz jej. Ona nie jest do tego zdolna. Nie znasz jej do jasnej cholery, więc nie oceniaj przez pryzmat jej uczucia!

- Jej uczucie jest chore – Warknął Adam i patrzył z góry na basistę

- A może to moje uczucie jest chore? Jesteś hipokrytą, najpierw twierdzisz, że każda miłość jest piękna, potem znajdujesz wyjątki, najpierw mówisz, że w zespole nie ma związków, a sam decydujesz się, by ze mną być – Odparł Tommy, na co Lambert uniósł brwi i zaniemówił dłuższą chwilę

- Może warto było wybrać tę pieprzoną morderczynię? – Spytał z ironicznym uśmiechem na twarzy – Żal mi ciebie Tommy. Niczego się nie nauczyłeś, mimo że dostałeś porządnego kopa.

Ratliff milczał. Nie wiedział już co ma odpowiedzieć; choć sam nie wierzył w zupełną niewinność Camili, nie przyjmował faktu, że mogła się przyczynić do spiskowania w sprawie śmierci, której cudem uniknął. W pewnym momencie poczuł, że brak mu argumentów a do jego brązowych oczu cisną się łzy.

- Wiesz co, Lambert? – Spytał cicho i opuścił ręce z klatki piersiowej – Pieprzę cię… - Odparł, odwrócił się i szybkim krokiem udał się w przeciwnym kierunku. Nie miał siły ani ochoty, by kontynuować tę napiętą rozmowę. Nie lubił czuć się przegranym, ale w tym momencie musiał zawiesić broń lub wywiesić białą flagę.

Adam stał na środku ulicy, wpatrując się w plecy odchodzącego chłopaka. Westchnął głośno i przeklął pod nosem.

- Ratliff, wracaj! – Krzyknął ze zdenerwowaniem, jednak chłopak w ramach odpowiedzi podniósł prawą rękę i wymownie pokazał mu środkowy palec.