Odc. 25: Gorzki nektar

Na początku chcę podziękować Wam za wszystkie komentarze. Nie sądziłam, że ten odcinek wzbudzi w Was aż tak silne emocje, jednocześnie cieszę się, że skłonił do refleksji. Lubię czytać Wasze wnioski, opinie, przemyślenia – dziękuję za to :)

Pati: Wątek tytułu wróci do nas niedługo. Co prawda szukałam pewnego punktu B, w którym dojdziemy na koniec tej historii, ale bez przerwy przychodzą mi do głowy nowe pomysły i jedyne o czym mogę zapewnić, to fakt, że Piaskowy nieprędko się skończy :) W pewnym sensie dopiero się zaczął – mam na myśli związek Adama i Tommy’ego.

Kasica18: Oczywiście, pojawi się wyjaśnienie kto strzelał do Tommy’ego. Macie już na to jakieś pomysły?

Nelly: Jeśli masz czas i ochotę możesz się pobawić w grafikę. Przebłyski Tommy’ego to jedynie jego przeczucie. Myślę, że każdy tego doświadczył w większym bądź mniejszym stopniu. W tym przypadku wyglądały bardziej jak proroctwo niż przeczucie, ale taki był zamiar.

Gorzki nektar

Adam wpatrywał się w oświetlone, szklane drzwi największego szpitala w mieście. Klęczał w zimnej kałuży, na jego twarzy malowała się totalna pustka; brak emocji, nicość. Monte nie spuszczał ręki z jego ramienia i milczał wymownie, a każda sekunda ciszy była jak kolejny cierń wbijający się pod zranioną skórę. Czarnowłosy mężczyzna spuścił wzrok i zamknął oczy. Czarna melancholia gasiła żar w jego żyłach i roznosiła się po całym zmęczonym ciele. Czuł, że po jego policzkach spływają ciepłe krople.

- Jesteś wyczerpany. Odwiozę cię do hotelu, wrócę tutaj.

Adam milczał. Nagle zerwał się z betonu i pobiegł za lekarzami; jego reakcje były nieprzewidywalne. Woda pod stopami rozchlapywała się na wszystkie strony, a odbijający się w gładkiej tafli księżyc rozbijał się na tysiące małych kropli. Czarnowłosy wbiegł do głównego hallu szpitala. Wokół nieprzytomnego ciała Tommy’ego zebrał się kilkuosobowy zespół lekarzy

- Mocno krwawi, stracił przytomność! Grupa zero, potrzebujemy jednego litra grupy zero!– Zawołał najstarszy z ratowników, gdy dwóch pozostałych zmierzało ku blokowi operacyjnemu.

- Jasna cholera, nie mamy zero w tej chwili! – Krzyknął jeden z lekarzy – Dostaniemy ją za co najmniej dziesięć minut, to za długo!

Adam go dogonił, dyszał ciężko – Ja mam grupę zero, mogę pomóc – Rzekł drżącym głosem i oparł się o ścianę, czując, że coraz bardziej traci kontrolę nad swoim ciałem.

Lekarz patrzył a wokalistę – Jesteś z rodziny? – Spytał po chwili zawahania

Adam spojrzał na Tommy’ego, żar ponownie rozpalił krew w jego żyłach – Nie, jestem jego partnerem.

Mężczyzna rozchylił usta i milczał krótką chwilę – Kodeks zabrania pobierania krwi od homoseksualistów. Przykro mi.

- Co?! – Wrzasnął Adam i gdyby nie Monte, który właśnie znalazł się za nim, rzuciłby się na człowieka w kitlu – Kodeks?! Kurwa mać, on umiera! – Krzyczał w histerii i próbował się wyrwać z uścisku Montego

- Proszę wybaczyć, nie możemy. Musimy zrobić badania.

Jeden z lekarzy spojrzał na chirurga, który rozwścieczył Adama – Mamy minutę na decyzję, nie zdążymy – Rzekł  – Albo tracimy pracę i zdolność do wykonywania zawodu albo ten chłopak umrze.

Główny lekarz zwrócił uwagę na Lamberta – Na salę operacyjną, teraz – Rzekł szybko, a ratownicy podążyli w tamtym kierunku. Czarnowłosy szedł za nimi, a nim wkroczył do pomieszczenia włożył zielony fartuch. Trzech chirurgów zebrało się wokół stołu, na którym położyli blondyna i bez planowania rozpoczęli przygotowania do operacji. Przeróżne srebrne narzędzia operacyjne błyszczały w świetle żółtego reflektoru, ich zimny szczęk wywoływał dreszcze pod skórą Adama. Lambert siedział w odległości metra od Ratliffa i odsłonił swoje ramię; jego skóra była sucha i zimna. Co kilka chwil powtarzał sobie Bądź silny, bądź silny. Weź się w garść do cholery, on przeżyje. Walczył o resztki nadziei ostatkami sił; jedynie silne uczucie jakim darzył blondyna pozwalało mu patrzeć jak Ratliff stoi po tej stronie, lecz zmierza w kierunku ciemności, nie światła – światłem jest miłość, której owoc można skosztować jedynie w życiu na ziemskim padole.

- Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? Przy niewiele ponad pół litrze oddanej krwi stracisz przytomność. Wiesz jakie są konsekwencje? Możesz stracić…

- Przestań pieprzyć i zrób to! – Krzyknął Lambert i podsunął rękę – Ściągnij tyle ile będzie potrzeba.

Lekarz zamilknął i przytaknął. Tuż po chwili rozpoczęto proces transfuzji. Wszystko odbywało się niezgodnie z normami panującymi w szpitalach, ale to była jedyna droga do ocalenia życia młodego mężczyzny. Adam wpatrywał się w ciało ukochanego, który teraz zupełnie bezbronnie leżał pod mocną lampą. Jeden z chirurgów przeciągnął ostrym skalpelem po linii brzucha, zostawiając czerwony, kilkucentymetrowy ślad. Czas, tak ważny do tej pory, teraz przestał istnieć. Stan, w którym znajdował się Adam był jednym z najgorszych, jakich można doświadczyć; wyobraźnia mieszała się z realnymi wydarzeniami; momentami tracił świadomość tego gdzie jest, dlaczego tu trafił. Lambert czuł łzy napływające do jego oczu i zacisnął pięść prawej ręki, w której stopniowo tracił czucie. Widział rurkę łączącą jego ramię z ramieniem Tommy’ego, wpatrywał się w czerwoną ciecz, która w szybkim tempie opuszczała jego ciało i wędrowała wprost do krwioobiegu Tommy’ego; gorzki nektar życia.

- Teraz część mnie będzie krążyć w Twoim ciele… - Wyszeptał, wpatrując się w zamknięte oczy Tommy’ego.

- W porządku? – Spytał lekarz stanąwszy obok Adama. Ten znacząco pokiwał głową. Opuścił powieki i czuł jak słabnie – Nie pozwólcie mu odejść.

- Zrobimy wszystko co w naszej mocy – Rzekł jeden z lekarzy. Adam nie chciał już otwierać oczu. Nie chciał patrzeć na to jak obcy ludzie zagłębiają w brzuchu Ratliffa zimne narzędzia, jak nieczule patrzą na swoje palce. Polecenia lekarzy docierały do jego uszu jakby przez mgłę.

- Tracimy go – Rzekł jeden z nich. Adam był już zbyt słaby, by zareagować na usłyszane słowa. Nie wiedział czy minęło dziesięć minut, dwadzieścia czy już sześćdziesiąt. Osunął się na czuwającego przy nim lekarza.

***

Kiedy obudził się, leżał na szpitalnej sali. Zamrugał kilkukrotnie, miał przed oczami mgłę.

- Monte? – Spytał szeptem, widząc znajomą sylwetkę. Przetarł oczy – Monte, co z nim…

- Nie wiem, trwa operacja – Odparł gitarzysta – Jeśli dobrze się czujesz możemy pojechać do hotelu.

Adam czuł się fatalnie, lecz nie chciał się do tego przyznać. Spuścił nogi z łóżka i podparł się dłońmi i białe, metalowe ramy, zakręciło mu się w głowie, poczuł jak zawartość żołądka wraca do gardła.

- Jedźmy stąd, nie chcę tu być – Rzekł bezbarwnym tonem. Monte patrzył na niego dłuższą chwilę. Miał świadomość, że Adam jest w szoku, ale to co się z nim działo było na skraju wariactwa.  

Opuścili szpital, Adam szedł przed siebie, nie oglądając się za siebie. Mokre, sceniczne ubranie przykleiło się do jego ciała, ciemny makijaż rozpłynął się pod wpływem deszczu i łez. Pittman westchnął

- Dasz sobie radę? – Zawołał do wokalisty, który szedł kilka metrów przed nim. Jadące samochody przecinały panującą ciszę na wskroś.

Lambert zwolnił, zamyślił się dłuższą chwilę. Nie wiedział co powinien robić. Chciał zniknąć; nie odpowiedział na zadane pytanie i intuicyjnie wybrał drogę wiodącą w kierunku hali, na której znajdował się jeszcze pół godziny temu. Ulice pustoszały, księżyc rozświetlał czarne niebo na którym migotało kilka samotnych gwiazd. W pewnej chwili Adam poznał najgorsze ze wszystkich możliwych uczuć; pustkę, żal, ból, nienawiść. Zacisnął dłonie w pięści i przyspieszył kroku. Musiał być silny; po raz kolejny w swoim życiu nie mógł dać się złamać. Tommy, mój kochany Tommy. Wybuchnął płaczem i zatrzymał się tuż przy jezdni. Jego głośny szloch niósł się po całej okolicy.

- Tommy, nie odchodź… - Zaskomlał zawodząco, wpatrując się w ciemność na swej drodze.

***

Hala była pusta. Monte wszedł na scenę wejściem przez kulisy. Za każdym razem gdy spoglądał pod nogi, widział pojedyncze krople krwi. Nieprzyjemne uczucie ukłucia w żołądku ponownie wróciło. Gdy podniósł wzrok dostrzegł Camilę, która siedziała przy swoim instrumencie i tępo wpatrywała się w leżący na deskach bas.

- Gdzie wszyscy? – Spytał i ominął  instrument szerokim łukiem, wcisnął dłonie w kieszenie. Oczy Camili były zaczerwienione, powieki spuchnięte.

- W garderobie – Wymamrotała zmęczonym głosem i zmrużyła oczy

Monte wziął głęboki oddech. Jego dłonie nadal drżały – Patrzyłem na niego. W pewnej chwili cofnął się tak, jakby ktoś zadał mu mocny cios. Od razu zobaczyłem krew, wybiegłem. Dobrze, że ambulanse są pod halami. Ktoś musiał do niego strzelić, nie było słychać tego dźwięku, ale jestem pewien, że to był pistolet.

- Co z nim? – Spytała po chwili i otworzyła szerzej oczy

- Nie wiem. Pojechałem za Adamem, lecz ten był w takim szoku, że zupełnie się wyłączył. Cholera, nie powinienem zostawiać go samego. W każdym razie nie można dopuścić, by siedział teraz w szpitalu. On tam zwariuje, a jeśli zobaczy Tommy’ego to będzie histeryzował.

Camila nie odezwała się ani słowem. Opuściła scenę, a jej kroki były jedynym odgłosem, jaki pobrzmiewał. Pittman wsłuchiwał się we własny oddech i zamknął oczy. Bał się, po raz pierwszy od dawna czuł niesamowity strach. Nie wyobrażał sobie tego, jak zniesie śmierć Tommy’ego. Jeszcze większym strachem napawała go myśl o tym jak tę wiadomość odebrałby Adam. W pewnej chwili na korytarzu wybuchła żarliwa kłótnia. Kiedy usłyszał głos Lamberta, od razu pobiegł w kierunku z którego dochodził jego głos

- Jak mogliście na to pozwolić?! Jak?! – Krzyczał histerycznie w stronę ochroniarzy. Monte podbiegł do niego

- Adam, uspokój się. Uspokój się! – Wrzasnął i rzucił Lamberta na ścianę – Nikt nie jest temu winny!

- Jeszcze powiedz, że tak chciał Bóg! – Wykrzyczał pretensjonalnie Adam i patrzył na gitarzystę. W jego oczach nie malował się smutek ani złość – to była nienawiść.

- On przeżyje! – Monte próbował go przekrzyczeć. Zespół wyszedł z garderoby i obserwował zajście.

- Umarł, kiedy przy nim byłem! Nie żyje, rozumiesz to?! – Odepchnął Pittmana z całych sił i poszedł w kierunku sceny. Monte nie wiedział co ma robić; Adam był w szoku i co chwilę miotały nim różne emocje.

Lambert szybko wbiegł na scenę, a gdy zobaczył leżący na podłodze instrument, zatrzymał się. Wpatrywał się w bas niczym otępiałe zwierzę. Zbliżył się powoli i klęknął. Przesunął palcami po jasnym korpusie, zabrudzonym krwią, miał wrażenie, że czuje pod palcami ciepło. Uniósł ciężki instrument i oparł go o swoje udo. Gryf był w połowie złamany i trzymał się jedynie poluzowanych, grubych strunach, które nie były w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Nie wiedział co się z nim dzieje; nie wiedział co dzieje się z Tommym. Przycisnął instrument do piersi i trząsł się. Na scenę weszli wszyscy członkowie zespołu. Byli przygnębieni, a widok Adama napawał ich jeszcze większym smutkiem. Wiedzieli, że tych dwóch zawsze trzymało razem, byli dla siebie jak bracia. Teraz ten duet został rozbity przez jedną, ołowianą kulę. Adam czuł obecność przyjaciół, jednak nie miał odwagi na nich spojrzeć. Zbliżyli się ostrożnie, jakby przed ich stopami drzemał lew.

- Adam? – Wycedziła Camila i kucnęła tuż przy wokaliście pogrążonym w myślach – Zarezerwować ci pokój w hotelu?

Lambert spojrzał na nią półprzytomnym wzrokiem – Mówisz tak, jakby nic się nie stało…

- Musimy zachować spokój, póki nie będzie wyjaśnień… - Rzekła ze spokojem i wzięła jego dłoń –Martwimy się o ciebie, Adam…

Milczał dłuższą chwilę. Miał ochotę rzucić się na nią i rozszarpać na strzępy. Monte usiadł tuż obok – Prześpisz się, a kiedy zadzwonią ze szpitala, od razu cię obudzę. Nasz menadżer jest na miejscu, Tommy jest na sali operacyjnej.

- Kiedy dostałeś tę wiadomość? – Spytał Lambert

- Pół godziny temu – Odpowiedział ze spokojem Monte i wstał, spojrzał na resztę zespołu – Zajmę się nim. Jedźcie do hotelu, dotrzemy tam niedługo.

Adam wstał, nie wypuszczając instrumentu z rąk. Monte poklepał go po ramieniu i westchnął do siebie. Opuścili halę tylnym wyjściem i skierowali się wprost do taksówki.

***

Czarnowłosy mężczyzna leżał na niedużym łóżku w przytulnym pokoju. Obserwował Pittmana, który siedział obok i opierał łokcie o kolana. Trwał w tej pozycji od piętnastu minut, a jedyną oznaką życia były jego unoszące się i opadające powieki.

- Monte? – Spytał, lecz gitarzysta nie zareagował. Kopnął go kolanem w plecy.

Pittman spojrzał na przyjaciela – Co?

- Nie zasnę. Nie dam rady. Proszę, jedźmy do szpitala…

- Nie – Rzekł sucho Monte – Czekam na telefon, na razie nie ma żadnych nowych informacji. Śpij, będę czuwał.

- Kurwa mać, nie zasnę… - Westchnął cicho Adam i przewrócił się na plecy. Skrył twarz w dłoniach – Boże, jak do tego mogło dojść…

Kiedy Monte usłyszał cichy szloch, zbliżył się do czarnowłosego. Choć nigdy tego nie robił, wziął go za rękę – Trzymaj się, jesteś dzielny. Tommy nie chciałby byś płakał z jego powodu.

Adam ścisnął dłoń Pittmana i niechętnie otarł łzy. Wpatrywał się w jasny sufit – Dlaczego doceniamy największe skarby dopiero, gdy je tracimy… - Wymamrotał przez cichy płacz

- Bo jesteśmy beznadziejni – Odparł Monte i położył się obok – Życie pisze chore scenariusze. Za dużo w nich błędów. Tak właściwie to… Jak to się stało, że jesteście razem? – Spytał, choć czuł, że to nienajlepszy moment na sielankowe wspomnienia.

Adam zamyślił się dłuższą chwilę – Nie wiem. Dochodziło między nami do różnych sytuacji, w których okazywaliśmy sobie wzajemne zainteresowanie. Traktowałem to jako flirt, bo Tommy mi się podobał, ale był nieosiągalny… a on się we mnie zakochał. Nie byłem na to gotowy, nigdy bym się tego nie spodziewał. Wiedziałem, że jest dobrym człowiekiem, czułem, że jesteśmy ze sobą blisko, jednak nie byłem pewien co tak naprawdę do niego czuję.

- Czy gdybyś miał wybór i mógł o tym zadecydować… wolałbyś teraz leżeć na stole operacyjnym zamiast niego?

- Tak – Odparł bez wahania Adam

- A gdybym spytał cię o to miesiąc temu? – Dopytywał Pittman i spojrzał na czarnowłosego wokalistę

- Odpowiedź brzmiałaby identycznie – Rzekł Lambert i zamknął oczy.

- To dowód na to, że kochałeś go od zawsze.

Ich rozmowę przerwał dźwięk telefonu. Stary Samsung leżał na szafce obok łóżka i w wyniku wibracji przesuwał się po blacie. Adam patrzył na małe, elektroniczne urządzenie. To ono ma być pośrednikiem, który sprawi, że jego życie wróci do normy bądź całkowicie legnie w gruzach.

 ***

Jeśli chodzi o ten odcinek, mam nadzieję, że Was nie zawiodłam. Chciałam jak najlepiej przedstawić ból Adama, jednocześnie starając się Was nie zanudzić. Wiem, że jego zachowania mogą być momentami przerysowane i wyolbrzymione, ale w taki sposób najlepiej jest przedstawić jego uczucia.

Chciałam jeszcze w skrócie nawiązać do transfuzji – przepisy (nie tylko w Polsce) zabraniają pobierania krwi od homoseksualistów. Dla zainteresowanych, tutaj jest świeży artykuł na ten temat http://www.zielonydziennik.pl/na-emigracji/krwiodawstwo-a-homoseksualisci