Odc. 17: Droga, której szukam

Hej :) Dzisiaj nie będę pisać długiego wstępu. Chcę tylko dać znać, że odcinek, który zaraz przeczytacie nie należy do moich ulubionych, ale długo szukałam fragmentu fabuły, który wbuduję w główne ramy pomysłu, który mam w głowie od dawna. Jeśli ta część Wam się nie spodoba, a ma prawo, wybaczcie mi :)

Jesteś moją obsesją

Moim fetyszem, moją religią

Moim zamętem, spowiedzią

Jedynym, którego pragnę tej nocy.

- My Obsession, Cinema Bizzare

Droga, której szukam

Tommy, jako jedyny gość hotelowej restauracji, zajął miejsce przy stoliku i obserwował drzwi czekając ze zniecierpliwieniem na Adama. Co chwilę spoglądał na zegarek i nie potrafił opisać uczucia, które mu towarzyszyło – nigdy nie oszalał na czyimś punkcie aż do tego stopnia. Czuł się naiwnym nastolatkiem, który ma przed sobą pierwszą randkę. Kiedy zauważył Adama, jego serce zatrzymało się na moment. Boże, jaki on jest idealny pomyślał.

- Dobry wieczór – Rzekł uśmiechnięty Adam i zajął miejsce naprzeciwko Tommy’ego, który zaczął odchodzić od zdrowych zmysłów – Co zjemy?

Ratliff rozejrzał się po pustym lokalu – Szczerze? Nie mam ochoty na jedzenie – Rzekł.

Adam zmarszczył brwi i zawiesił głos – Nie? Przecież sam to zaproponowałeś.

Spoglądali sobie w oczy. W panującej ciszy wisiało coś niebezpiecznego. Coś w kolorach biblijnego węża, który kusił do grzechu. Serce w piersi Tommy’ego waliło jak oszalałe. Wiedział, że powinien być teraz sam, wrócić do pokoju i ochłonąć, lecz czuł, że musiałby nazwać się skończonym idiotą, gdyby faktycznie to zrobił.

Adam patrzył na niego, nie do końca rozumiejąc co Ratliffowi chodzi po głowie. Tego dnia był szczególnie drażliwy i niespokojny. Nie wiedział z czego to wynika, bo z Tommym od dawna nie rozmawiał ich uczuciach i emocjach. To był temat, którego blondyn za nic w świecie nie chciał podejmować.

- Tommy… - Rzekł spokojnie Adam, widząc w oczach blondyna dziwną mieszankę, której nie dostrzegł w jego źrenicach nigdy wcześniej. Tym razem były one wyraźnie powiększone, oddech przyspieszony, zmysły wyostrzone – Brałeś coś? – Spytał po chwili, choć czuł, że nie o to tak naprawdę chodzi. Tak, jesteś moją heroiną.

- Nie… nie – Zaśmiał się Tommy, próbując zapanować nad rozszalałymi myślami, kotłującymi się w jego głowie – Postanowiłem, że już dziś wyjeżdżam.

Adam patrzył ze smutkiem i rozczarowaniem – Ale jak to? Mieliśmy dać sobie prezenty w zespole, złożyć życzenia nim wrócimy do domów na Boże Narodzenie… Jeszcze pięć dni, a ty już chcesz uciekać?

- Przecież wiesz, że jestem ateistą. Nie chcę robić czegoś, co nie pokrywa się z tym w co wierzę… a raczej nie wierzę – Rzekł Tommy  - Jutro rano chcę wylecieć i wrócić do domu. I tak za kilka dni wszyscy się rozstaniemy, więc to nie ma znaczenia. Poza tym ostatnio nie żyję z Monte w dobrych relacjach i nie czuję potrzeby dłuższego przebywania z nim. Takie rozstanie oczyści atmosferę.

Lambert westchnął z niezadowoleniem – Szkoda. Będę tęsknił… zobaczymy się dopiero w styczniu.

Tommy wpatrywał się w jego oblicze. Czuł, że musi sobie wszystko poukładać i wyleczyć się z paranoi w którą zaczął popadać. Choć bardzo nie chciał tracić poczucia bliskości Adama w swoim otoczeniu, miał wrażenie, że to jedyna opcja, która pozwoli mu zadecydować, co powinien zrobić.

- Wszystkiego najlepszego Tommy. Odpocznij w tym czasie i wróć z nowymi pomysłami na naszą muzykę – Rzekł z uśmiechem Adam.

Ratliff odwzajemnił uśmiech i poczuł jak zimne są jego dłonie. Patrzył w oczy Adama i jedyne czego właśnie pragnął to objąć go z całych sił i pocałować do utraty tchu, wyznając przy tym swoje uczucie. Wciąż przekonywał siebie, że to odpowiedni czas, a mimo wszystko istniała pewna bariera, której pokonać nie mógł. Kiedy widział Lamberta zmierzającego w stronę drzwi wyjściowych, zawołał go.

- Tak? – Adam zatrzymał się na moment i odwrócił głowę, skupiając swoją uwagę na niskim, blondwłosym chłopaku.

- Ja… Chcę ci tylko powiedzieć… Wesołych Świąt.

- Wesołych Świąt, Tommy – Odrzekł czarnowłosy i zniknął w hotelowym korytarzu.

Tommy westchnął i spuścił głowę, wbijając wzrok w podłogę. Cholera… gdybym to zrobił, być może spędziłbym ten czas tuż przy jego boku. Jestem cholernym, tchórzliwym idiotą. Monte miał rację pomyślał i udał się do pokoju, by spakować rzeczy i wrócić do rodzinnego miasta.

***

Choć od rozstania z zespołem, a właściwie z samym Adamem minął niespełna tydzień, Tommy zdążył już zatęsknić za atmosferą panującą w czasie Glam Nation Tour. Szedł opustoszałą ulicą niedużej, amerykańskiej miejscowości i usłyszał dzwoni bijące w kościele. Spojrzał na katedrę co ludzie widzą w tej całej religii? Pozbawione sensu morały. Choć miał już ruszyć dalej, wstąpił do budynku, mijając bramę ozdobioną białymi, rzeźbionymi gołębiami. Zwrócił na nie uwagę; tuż po chwili usłyszał za sobą męski, stonowany głos.

- Niezwykłe, prawda?

Kiedy odwrócił się ujrzał starszego od siebie mężczyznę w czarnej sutannie, który zapatrzył się na wyjątkowo dopracowane zdobienia.

- Czemu w kościele są gołębie? Raczej spodziewałem się świętych – Rzekł Tommy

Duchowny popatrzył na blondyna, zgadując w myślach, że rozmawia z niewierzącym – Biały gołąb symbolizuje boskość, niewinność, duchowość, Synu. To także metafora odnowy, zwycięstwa…

Tommy patrzył zaciekawiony, lecz poczuł się niepewnie – Powinienem już wyjść, to nie jest miejsce dla mnie – Rzekł, lecz ksiądz mu przerwał

- Skoro Bóg Cię tutaj zaprosił, chce ci pomóc. Jaki masz problem?

Tommy rozchylił usta, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Nie miał zwyczaju mówić o swoim życiu, a w tej chwili zupełnie obca osoba wypytywała go o najskrytsze tajemnice.

- Kocham człowieka, którego kochać nie powinienem. I Bóg wcale mnie tutaj nie zaprosił. On by mnie wysłał do piekła, gdyby wiedział o tym uczuciu – Rzekł od niechcenia Tommy i wsunął dłonie w kieszenie.

- Bóg wie o tej miłości, zanim ty ją w sobie odkryłeś. To on postawił na twojej drodze tę właśnie osobę – Odparł duchowny.

Tommy, choć chciał się powstrzymać od sarkazmu, parsknął śmiechem – Nie wierzę w tych waszych proroków.

- A wierzysz swojemu sercu?

Blondyn zapatrzył się w dal – Tak.

- A swojemu umysłowi?

- Też – Dodał.

- Twoje serce i twój umysł stworzył ten prorok, w domu którego właśnie jesteś. Jeśli wierzysz samemu sobie, to wierzysz też swojemu Bogu. Jeśli mu zaufasz, on otworzy się na twoje sprawy i pomoże ci wyznaczyć drogę, którą masz podążać w stronę człowieka, którego kochasz. Ten labirynt ma rozwiązanie, ale póki nie zdejmiesz opaski ze swoich oczu, nie odnajdziesz drogi wiodącej do szczęścia – Rzekł duchowny i z tajemniczym uśmiechem podążył korytarzem, roznosząc głuche echo wewnątrz całego budynku.

Tommy popatrzył jeszcze raz na białe gołębie i opuścił kościół. Czuł strach wymieszany z niepewnością. Czuł się całkowicie obnażony, bezradny. Z drugiej strony jakaś mała część w jego sercu usilnie pragnęła, by Adam był o te trzysta kilometrów bliżej, niż jest teraz i to uczucie nie było przykre ani przesiąknięte nostalgią – budziło nadzieję i wywoływało uśmiech na twarzy blondyna.

Kiedy wrócił do domu, rzucił klucze na stół, które odbiły się od szklanej tafli. Tommy położył się na kanapie i włączył radio, z którego popłynęły nuty delikatnej melodii. Nigdy wcześniej nie czuł tak niebezpiecznej mieszanki uczuć, które go przepełniały. Z brązowych oczu zaczęły powoli spływać pojedyncze łzy, a ich obecność wcale nie uspokajała. Wśród błogiej ciszy doprawionej cichą muzyką, roznosił się cichy odgłos beznadziejnego szlochu i gorzkie „Adam, bądź tutaj, nie poradzę sobie bez ciebie…”. Jego ciało drżało, palce zaciskały się na miękkiej, małej poduszce, a coraz gęstsze łzy zostawiały ciemne plamy na bordowej narzucie. Myśl o tym, że ma spędzić najbliższe dwa tygodnie tak daleko od miejsca, w którym chce być, była przytłaczająca. Liczył, że to rozstanie będzie miało pozytywny skutek i nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo się mylił. Wiedział, że dynamit, którego lont odpalił kilka miesięcy temu, zaraz wybuchnie. Nie mógł znieść ani chwili dłużej w poczuciu tej beznadziejnej samotności i pustki. Złożył ręce i zszedł z kanapy, by klęknąć tuż przy niej. Choć nigdy się nie modlił, rozpoczął monolog, który kierował wprost do Boga. Czuł, że da sobie radę; wspaniałe uczucie rozlało się po jego sercu.

- Adam… - Rzekł do samego siebie – pokażę ci, gdzie jest niebo, przyrzekam ci to…